Zupa ogórkowa

Chyba w piątym roku emigracji zaczyna mnie ogarniać nostalgia. Manifestuje się skłonnością do domowych wypieków (szarlotka!), smażonego boczku i tradycyjnych dań kuchni polskiej. Dziś po raz drugi w życiu zrobiłam zupę ogórkową – pierwsza, sprzed dziesięciu lat, wylądowała w koszu, bo kwaśna była jak ocet siedmiu złodziei. A propos, wiecie, że tu w Anglii mówią “ocet czterech złodziei”? To określenie jest pamiątką po czasach dżumy, kiedy rabusie grabiący zmarłych na epidemię chronili się przed zarażeniem octem właśnie, bo w jakiś sposób odkryli jego dezynfekujące właściwości. Wracając do zupy, dzisiejsza zasługuje na własną gablotę w Biurze Miar w Sevres pod Paryżem, gdzie mogłaby spoczywać jako wzorzec ogórkowej. Delikatnie kwaśna, mocno koperkowa, kremowa od śmietany. Jak u mamy.

Przepis pochodzi z blogu W Kuchni Aganiok, którą bardzo polecam: z przepisów Aganiok zaczęłam korzystać lata temu, kiedy jeszcze nie miała bloga i dzieliła się przepisami na mniamie.

• 5-6 kiszonych ogórków ze skórką
• Ewentualnie kilka łyżek zalewy z ogórków (jeśli zupa okaże się niewystarczająco kwaśna)
• 1 marchewka
• 2 łyżki masła
• 1 ½ litra wywaru z kurczaka
• 4 ziemniaki obrane i pokrojone w średnią kostkę
• 2 łyżki kwaśnej śmietany
• dużo posiekanego koperku
• sól, pieprz

Ogórki i marchewkę zetrzyj na tarce z dużymi oczkami.

Na patelni rozpuść masło i podduś na nim warzywa (jakieś 10 minut na wolnym ogniu). Odstaw.

Wywar z kurczaka doprowadź do wrzenia i ugotuj w nim ziemniaki do miękkości (10 minut).

Do wywaru wrzuć ogórki z marchewką i gotuj jeszcze 10 minut.

Dopraw śmietaną zahartowaną wcześniej gorącą zupą i dodaj dużo koperku. Jeśli zupa nie jest wystarczająco kwaśna, dodaj kilka łyżek zalewy z ogórków.

Dopraw do smaku solą (ostrożnie, ogórki są same w sobie słone) i pieprzem.